Ρόδινο παραπέτασμα
Ο ήχος των βημάτων της που τον πιάνεις με την κόγχη του ματιού σου καθώς καπνίζεις κοιτώντας το ταβάνι και παρατηρείς τους γαλάζιους σου καπνούς - ναι δικοί σου είναι έστω και για λίγο -
Το βλέμμα της που σκάβει στα μεταλλεία της καρδιάς σου.
Η φωνή της, που λευτερώνει την γήινη ομορφιά και σε κάνει να νιώθεις πως κατά ‘δω θα πνεύσει μια αιωνιότητα.
Το χαμόγελό της που κάνει τον χρόνο ν’ αλλάζει κοίτη και σ΄ άλλα νοήματα σ’ οδηγεί…
Όλα αυτά αρκούν και περισσεύουν για να γράψεις την ιστορία του κόσμου από την αρχή.
Γιατί κι ο έρως μια θαυματουργία είναι…
1 σχόλιο:
Mein lieber Jemand, -γιατί αλήθεια νιώθω συχνά σαν αντι-Πολύφημος, όποτε γράφω αυτό το όνομα...-
έτσι είναι: "όλα αυτά αρκούν και περισσεύουν [...] γιατί κι ο έρως μια θαυματουργία είναι"
ελπίζω, μετά από αυτό το δύσκολο καλοκαίρι, να ξαναφυτρώσει και πάλι πράσινο χορταράκι και να ξανανθίσουνε τα ρόδα...
μας είχες λείψει!
Δημοσίευση σχολίου