Περί ανέμων
Απ’ όλους τους ανέμους που γνωρίζεις καπετάνιο - τον μαίστρο, την τραμουντάνα , τον σιρόκο ή την όστρια - δεν προτιμάς αυτόν που κάνει την πλεύση εύκολη.
Προτιμάς αυτόν που πήρε τα μαλλιά της δεξιά καθώς την κοίταγες από την γέφυρα του πλοίου και σου αποκάλυψε μεμιάς το πρόσωπό της.
Ακόμα κι αν αυτό σήμαινε φουρτούνες.
Πως αλλιώς, αφού αυτό λέει το ένστικτό σου.
Και ξέρεις καλά πως στις φουρτούνες που βρέθηκες ήταν το μόνο που σε βοήθησε. Μήτε οι πυξίδες, μήτε τ΄άστρα κι οι αστρολάβοι.
Μοναχά το ένστικτο.
3 σχόλια:
έτσι είναι, αγαπητέ "κάποιε", ο αληθινός καπετάνιος αποζητά τη φουρτούνα, για να τρίξει το σκαρί και να δοκιμαστεί μέσα στην ταραγμένη της αγκαλιά.
Και τότε, βλέποντας το όμορφο πρόσωπό της μέσα από τα κύματα γίνεται το ακρόπρωρο της σκέψεις σου για να τα βάλεις με την τρικυμία...
Και ή παίζεις τρικυμία ή χάνεσαι. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Γιατί κι ο έρως μια θαυματουργία είναι…
Το ένστικτο, ή η διαίσθηση, που θα έπρεπε πάντα να εμπιστευόμαστε...
Δημοσίευση σχολίου